راههای درمان کمردرد و علت آن

اگر از درد کمر نج می برید، شما تنها نیستید. حدود 80% افراد بالغ در طول زندگی خود کمر درد را تجربه می کنند. علت کمردرد شایع ترین دلیل از کار افتادگی شغلی است.

کمر درد در میان زنان و مردان به طور مساوی وجود دارد، که ممکن است مقدار آن از یک درد دائمی خسته کننده تا درد های شدید فلج کننده متفاوت باشد. درد ممکن است به صورت ناگهانی پس از یک حادثه یا بلند کردن یک جسم سنگین ایجاد شود، و یا با گذشت زمان در اثر پیر شدن و تغییرات ستون فقرات در سالمندان ایجاد شود. الگوهای زندگی غیر متحرک نیز می توانند استعداد ابتلا به کمر درد را در فرد به وجود بیاورند، مخصوصا زمانی که فردی در طول هفته فعالیت بسیار کمی داشته و طی تعطیلات آخر هفته به طور ناگهانی شدیدا فعالیت کند.

کمر درد معمولا دردی شدید و زودگذر است که بین چند روز تا چند هفته باقی می ماند. این درد به خودی خود و در اثر مراقبت های فردی بهبود یافته و ناتوانی خاصی بر جای نمی گذارد. اکثر درد های شدید کمر، به طور طبیعی دردهای مکانیکی می باشند، یعتی در طرز عملکرد و حرکت اجزا تشکیل دهنده ی پشت (ستون مهره، عضلات، دیسک های بین مهره ای و اعصاب) اختلالی به وجود آمده است.

کمر درد حاد به دردی تعریف می شود که بین 4 تا 12 هفته باقی بماند.

کمر درد مزمن، به دردی گویند که تا 12 هفته یا بیشتر و حتی پس از رفع علل اولیه درد باقی می ماند. حدود 20 درصد افراد مبتلا به درد حاد کمر، دچار درد مزمن نیز می شوند که علائم آن ممکن است تا یک سال باقی بماند. در برخی موارد، درمان این درد مزمن موفقیت آمیز بوده ولی در موارد دیگر ممکن است درد با وجود دارو درمانی و جراحی از بین نرود.

سختی بیماری کمر درد طی سال های اخیر بیشتر شده است. در سال 1990، یک تحقیق به جهت رتبه بندی سخت ترین بیماری ها از نظر مرگ و میر و بهداشت ضعیف، انجام شد. در این بررسی کمر درد رتبه ی ششم را به خود اختصاص داد و متعاقبا در سال 2010 رتبه ی کمر درد به سوم رسید، بعد از بیماری های ایسکمیک قلب و بیماری انسداد ریوی مزمن.

علت ها و دلایل

اکثریت قریب به اتفاق دردهای کمر، علت مکانیکی دارند. در بسیاری از موارد، درد کمر به علت اسپوندیلوز به وجود می آید، اصطلاحی که به طور کلی به انحطاط ستون مهره در اثر استهلاک مفاصل، دیسک ها و مهره ها با بالا رفتن سن، اطلاق می شود. برخی از علت درد کمر در زیر آورده شده اند. برای درمان کمر درد ابتدا باید علت آن درمان شود؛ گاهی با درمان علت آن، ازجمله از بین بردن قوس کمر ، سیاتیک و … به راحتی کمردرد درمان می شود.

• پیچ خوردگی و کشیده شدن علل اصلی بسیاری از کمردرد های حاد می باشند. پیچ خوردگی ها با کشیدگی بیش از حد یا پارگی رباط ها، و کشیدگی ها به دلیل پارگی تاندون یا عضله به وجود می آیند. هر دو عارضه ممکن است در اثر چرخیدن بیش از حد، کشیدن بیش از حد بدن، بلند کردن نادرست و یا سنگین اجسام  ایجاد شوند. این حرکات همچنین ممکن است باعث گرفتگی عضلات پشتی شده که می تواند دردناک باشد.

• انحطاط دیسک های بین مهره ای یکی از شایع ترین علل مکانیکی کمر درد بوده و هنگامی ایجاد می شود که این دیسک های لاستیک مانند، در اثر پیر شدن کارایی خود را از دست می دهند. این دیسک ها در حالت طبیعی به بدن توانایی خم شدن، انعطاف، و چرخاندن کمر را می دهند. با زوال این دیسک ها، خاصیت انعطاف آن ها از بین می رود.

• دیسک های بیرون زده یا پاره شده در اثر وارد شدن فشار به دیسک های بین مهره ای  پارگی دیسک ایجاد شده و کمر درد ایجاد می کنند. صرفنظر از علت بیرون زدگی دیسک می توان با تجویز مناسب اقدام به درمان دیسک کمر و دیسک گردن با فیزیوتراپی گردن و ورزش گردن و کمر نمود.در اغلب انواع کمر درد، بیماری بدون نیاز به کمک پزشک به خودی خود بهبود پیدا می کند و تنها به توجه و درمان خانگی کمر درد نیاز دارد و یا با ورزش درمانی کمر درد قابل برطرف شدن است.

• رادیکولوپاتی (درگیری ریشه های اعصاب کمری) حالتی است که در اثر فشار، التهاب و یا جراحت به یک ریشه ی عصب نخاعی به وجود می آید. فشار روی ریشه ی عصب باعث ایجاد درد، بی حسی یا حس خارش شده که به دیگر نقاط بدن که تحت کنترل آن عصب هستند، منتشر می شود. رادیکولوپاتی زمانی ایجاد می شود که تنگی کانال یا یک دیسک فتق شده، روی ریشه ی عصب فشار وارد کند.

• سیاتیک نوع خاصی از رادیکولوپاتی است که در آن عصب سیاتیک (سرینی) تحت فشار قرار می گیرد. سیاتیک عصبی است که با عبور از پشت باسن، به پشت ران ها رفته و تا پایین پا ادامه دارد. این عارضه باعث درد شوک مانند یا سوختن در ناحیه ی کمر به اضافه ی ناحیه ی باسن و یکی از پاها شده که بعضا تا نوک پا می رسد. در شدید ترین موارد، هنگامی که عصب بین یک دیسک و مهره ی مجاور آن تحت فشار قرار می گیرد، علائم شامل نه تنها درد پایین کمر، بلکه بی حسی و ضعف عضلانی در پا ها به علت اختلال در عملکرد عصب ، می شوند. همچنین ممکن است این عارضه به دلیل وجود یک تومور یا کیست بوده که روی ریشه های عصبی فشار وارد می کند.

• اسپوندیلولیستزی یا سرخوردگی مهره عارضه ای است که در آن یکی از مهره های کمر از جای خود بیرون آمده و به اعصابی که از ستون فقرات خارج می شوند، فشار وارد می کند.

• یک حادثه ی ناگوار از قبیل حوادث ورزشی، تصادفات رانندگی یا سقوط از ارتفاع، ممکن است باعث پارگی تاندون ها، رباط ها یا عضلات شده و کمر درد ایجاد کنند. همچنین در اثر سانحه ممکن است ستون فقرات بیش از حد فشرده شده و باعث پارگی یا بیرون زدن یکی از دیسک های بین مهره ای گردد. در این صورت بر ریشه های عصبی متصل به نخاع فشار اعمال می گردد. هنگام تحت فشار قرار گرفتن اعصاب نخاعی، کمر درد یا بیماری سیاتیک ممکن است دیده شوند.

• تنگی کانال نخاعی باعث اعمال فشار بر نخاع و اعصاب آن شده که می تواند باعث درد یا بی حسی در هنگام راه رفتن شده و با گذر زمان به ضعف پا ها و از دست دادن حس لامسه منجر شود.

• مشکلات اسکلتی از قبیل قوس کمر، اسکولیوز یا قوز کمر (یک خمیدگی در ستون فقرات که معمولا تا سنین میانی باعث درد نخواهد شد)، گودی کمر و دیگر مشکلات مادرزادی ستون مهره.

عوامل

گذشته از بیماری های اساسی، عوامل مهم دیگری نیز می توانند از عوامل کمردرد بوده و احتمال کمر درد در فرد را افزایش دهند، از جمله:

• سن و سال: اولین حمله ی کمر درد معمولا بین سنین 30 تا 50 سال رخ داده و با افزایش سن متداول تر می شود. با پیر شدن افراد، از دست دادن قدرت استحکام استخوان ها در اثر پوکی استخوان باعث به وجود آمدن ترک و شکستگی های کوچک می شود. همچنین عضلات خاصیت ارتجاعی خود را از دست می دهند. دیسک های بین مهره ای با افزایش سن خشک شده و خاصیت انعطاف پذیری خود را از دست می دهند و بدین صورت نمی توانند به خوبی جلوی ضربه را بگیرند. احتمال تنگی کانال نخاعی نیز در سنین بالا افزایش می یابد.

• میزان تناسب اندام: کمر درد در بین افرادی که از تناسب اندام برخوردار نیستند شایع تر است. عضلات پشت و شکم ضعیف شاید نتوانند به خوبی از ستون مهره محافظت کنند.افرادی که پس از بی تحرکی در طول هفته یک باره به شدت ورزش می کنند، استعداد بیشتری نسبت به افرادی که روزانه مقدار کمی ورزش می کنند، برای کمر درد دارند. تحقیقات نشان داده که تمرینات سبک ایروبیک برای محافظت از دیسک های بین مهره ای مفیدند.

• بارداری معمولا با کمر درد ناشی از تغییرات استخوان لگن و اضافه شدن وزن همراه است. این علائم، تقریبا همیشه پس از زایمان از بین می روند.

• اضافه وزن: داشتن اضافه وزن، چاقی و یا اضافه کردن سریع مقدار زیادی وزن می توانند بر کمر فشار آورده و باعث کمر درد شوند.

• ژنتیک: برخی علل کمر درد مانند اسپوندیلیت آنکیلوزان (نوعی خاصی از آرتروز که شامل فیوژن مفاصل ستون مهره شده و آن را از حرکت باز می دارد) ریشه ی ژنتیکی دارند.

• عوامل خطر شغلی: شغلی که نیاز به بلند کردن، هل دادن و کشیدن اجسام سنگین دارد، به ویژه هنگامی که همراه با چرخاندن یا لرزش ستون فقرات باشد، می تواند باعث آسیب و کمر درد گردد. همچنین مشاغل غیر متحرک یا پشت میزی می توانند باعث کمر درد شده و یا به ایجاد آن کمک کنند، به خصوص هنگامی حالت نشستن فرد نامناسب بوده و یا تمام روز روی یک صندلی غیر استاندارد بنشیند.

• عوامل سلامت روانی: مسائل روانی مانند اضطراب و افسردگی می توانند بر میزان توجه فرد به درد خویش، تاثیر بگذارند. با مزمن شدن درد احتمال به وجود آمدن چنین عارضه های روانی افزایش می یابد. اضطراب می تواند بدن را به روش های متعددی تحت تاثیر قرار دهد، از جمله تنش عضلانی.

• سنگینی کوله پشتی در کودکان: کمر درد در کودکان اگر به دلیل آسیب نباشد، غیر طبیعی است. با این حال، یک کوله پشتی سنگین شده با کتاب های مدرسه و وسایل دیگر می تواند عضلات را کشیده و باعث خستگی آن ها شود. به توصیه ی آکادمی جراحان ارتوپدی آمریکا، وزن کوله پشتی کودک نباید بیش از 15 تا 20 درصد وزن بدن او باشد.

تشخیص

بررسی کامل سوابق پزشکی و معاینه ی فیزیکی معمولا می توانند هر عارضه ی جدی که باعث درد شده باشد را تشخیص دهند. در طول معاینه، پزشک در مورد هنگام شروع، محل و شدت درد؛ مدت زمان وجود علائم و هر گونه محدودیت حرکتی؛ موارد مشابه در گذشته و یا هر مسئله مربوط که ممکن است درد را به وجود آورده باشد، سوال می کند. آزمون های عصبی به همراه معاینه ی کامل کمر، به منظور تشخیص دقیق علت درد و درمان مناسب، انجام می شوند. تشخیص علت درد مزمن کمر، حتی پس از معاینه های دقیق و کامل، معمولا دشوار است. در بیشتر موارد، انجام عکس برداری غیر موجه است. با این وجود، تحت شرایط خاص ممکن است عکس برداری به منظور رد کردن برخی احتمالات مثل تومور و تنگی نخاعی، تجویز شود. عکس برداری و دیگر انوع تست ها عبارت اند از: اشعه ی ایکس، سی تی اسکن، ام آر آی (MRI) و میلوگرافی

راه ها و روش های درمان

درمان بدون جراحی

نحوه درمان کمر درد به طور کلی به حاد یا مزمن بودن درد بستگی دارد. معمولا، جراحی تنها زمانی توصیه می شود که مدرکی مبنی بر بد تر شدن آسیب های عصبی و یا تغییرات ساختاری وجود داشته باشد؛ که اعمال جراحی اصلاحی بدین منظور توسعه یافته اند.

روش های مرسوم درمان به شرح زیر می باشد:

گرما و سرما: هیچ گاه به عنوان راه حل سریعی برای درمان آسیب کمر شناخته نشده اند، با این وجود می توانند به کاهش درد و التهاب برای افراد دچار درد حاد، تحت حاد و مزمن کمک کنند. همچنین در برخی افراد به تحرک بیشتر نیز، کمک می کنند.

نوع فعالیت: استراحت باید به صورت محدود باشد. افراد باید تمرینات کششی و فعالیت های روزمره را هر چه زود تر شروع کرده و همچنان از فعالیت هایی که باعث تشدید درد می شوند بپرهیزند. شواهد قوی نشان می دهند کسانی که فعالیت های روزمره ی خود را ادامه می دهند، نسبت به کسانی که از بدو شروع درد استراحت می کنند، از انعطاف پذیری بیشتری در کمر خود برخوردارند. تحقیقات دیگر نشان می دهند که استراحت در بستر به تنهایی، می تواند کمر درد را تشدید کرده و همچنین باعث عوارض ثانویه مثل افسردگی، کاهش قدرت عضلانی و لخته شدن خون در پا ها گردد.

تمرینات تقویتی: فعالیت هایی فراتر از فعالیت های روزمره، در موارد کمر درد حاد توصیه نمی شوند ولی می توانند بهبود کمر درد های تحت حاد و مزمن را سرعت بخشند. به وجود آوردن و نگه داری قدرت عضلانی، به خصوص در افراد دارای مشکلات اسکلتی از اهمیت بالایی برخوردار است.پزشکان می توانند لیستی از تمرینات مفید را ارائه دهند که به هماهنگی، وضعیت صحیح و همین طور تعادل عضلات کمک کند.از جمله ورزش کمر درد یوگا می باشد. شواهد نشان می دهند که تمرینات یوگا می توانند در کم کردن کمر درد مزمن تاثیر کوتاه و بلند مدت داشته باشند.

فیزیوتراپی معمولا برای تقویت گروه های عضلانی مرکزی که از کمر حفاظت می کنند، بهبود تحرک و انعطاف پذیری و اصلاح وضعیت بدن، به همراه دیگر درمان ها مانند  لیزر درمانی کمر و ورزش درمانی کمر استفاده می شود. 

درمان دیسک کمر با دو روش جراحی و بدون جراحی صورت می پذیرد. مهم‌ترین روشهای درمان‌ بدون جراحی دیسک کمر انجام فیزیوتراپی و ورزش است که در بسیاری از بیماران مبتلا به دیسک کمر، می تواند روش موثری باشد. استفاده از روش جراحی برای درمان دیسک کمر، تنها زمانی ضرورت دارد که آسیب عصبی نشانه دار و در حال پیشرفت بوجود آمده باشد و بیمار به درمانهای بدون جراحی دیسک کمر مثل لیزر درمانی کمر پاسخ خوبی ندهد. این موارد شامل بی حس شدن بخشی از ران و یا ساق پا، کاهش توان ماهیچه ها و ضعیف شدن آنها، کاهش و یا از بین رفتن کامل عکس العمل های عصبی است که در معاینه عصبی دیده شود.

دارودرمانی: طیف وسیعی از دارو ها به منظور درمان کمر درد های حاد و مزمن استفاده می شوند. برخی از این دارو ها تنها با نسخه ی پزشک به فروش می رسند. بعضی دارو ها ، حتی آن هایی که نیاز به نسخه ی پزشک ندارند، ممکن است در طول بارداری خطرناک بوده یا با دارو های دیگر تداخل داشته باشند. همچنین ممکن است این دارو ها عوارض جانبی داشته و باعث ضرر های جدی مثل آسیب به کبد یا زخم های گوارشی و خون ریزی شوند. مشورت با پزشک، قبل از مصرف داروی کمر درد، ضروری است. در زیر به انواع اصلی دارو های مورد استفاده برای درمان کمر درد اشاره می کنیم:

• دارو های مسکن مخصوصا به منظور از بین بردن درد ساخته شده اند.

• دارو های ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs) درد و التهاب را از بین می برند و فرمولاسیون آن ها نیاز به نسخه پزشک ندارد. (ایبوپروفن، کتوپروفن و ناپروکسن)

• دارو های ضد تشنج (این دارو ها در درجه ی اول برای حمله های ناگهانی بیماری استفاده می شوند) می توانند در درمان افراد مبتلا به رادیکولوپاتی و درد ریشه ای موثر واقع شوند.

• دارو های ضد افسردگی مثل تریسیکلیک ها، سروتونین و مهار کننده های باز جذبی نور اپی نفرین، به طور معمول برای کمر درد های مزمن تجویز می شوند؛ اگر چه در طی بررسی تحقیقات در مورد سودمندی این دارو ها ، اثر آن ها بر روی کمر درد های غیر اختصاصی اثبات نشده است.

• دارو های محرک سطحی از قبیل کرم ها و اسپری ها، به صورت موضعی استعمال شده و اعصاب پوست را به منظور ایجاد حس گرما یا سرما تحریک می کنند. بدین صورت درد کاهش می یابد. مسکن های موضعی درد نیز، التهاب را کاهش داده و جریان خون را تقویت می کنند.

مانیپولاسیون (جا انداختن) و تحرک بخشی ستون فقرات راهکار هایی هستند که در آن ها  متخصص ستون فقرات یا افراد متخصص مجاز (پزشک یا کایروپراکتور) از دست برای تحرک بخشی، جا انداختن، ماساژ درمانی یا تحریک ستون فقرات و بافت های اطراف آن استفاده می کنند. مانیپولاسیون عبارت است از یک حرکت سریع که فرد مورد درمان روی آن کنترلی ندارد، در حالی که تحرک بخشی عبارت است از حرکات اصلاحی آرام تر. شواهد نشان می دهند که این تکنیک ها اثر کم تا متوسطی به صورت کوتاه مدت روی افراد مبتلا به کمر درد مزمن می گذارند. اثر این روش ها بر درد های حاد و تحت حاد معمولا کم است. در ضمن هیچ کدام از این روش ها برای افرادی که کمر درد آن ها ناشی از علل مشخص پزشکی مثل پوکی استخوان، فشردگی نخاع یا آرتروز کمر می باشد، مناسب نیستند.

تراکشن (کشش) روشی است که در آن با استفاده از وزنه و قرقره، فشاری ممتد یا متناوب به بدن وارد شده و بدین صورت اسکلت به یک وضعیت مناسب “کشیده” می شود. برخی از افراد تحت درمان تراکشن یا کشش ستون فقرات، از درد رهایی می یابند ولی این وضعیت موقتی است. هنگامی که کشش متوقف شود، کمر درد شروع به بازگشت می کند. شواهدی مبنی بر اثر گذاری بلند مدت این روش درمان بر روی افراد مبتلا به کمر درد، وجود ندارد.

طب سوزنی :برای درمان کمر درد های مزمن نسبتا موثر است. این روش شامل فرو کردن سوزن های باریک در نقاط به خصوصی در سر تا سر بدن می باشد. برخی متخصصین معتقدند که این روش باعث از بین رفتن موانع سر راه نیروی زندگی یا Qi ( “چی”) می شود. برخی دیگر که ممکن است به تئوری نیروی زندگی اعتقاد نداشته باشند، عقیده دارند که هنگام فرو شدن و تحریک سوزن ها (به وسیله ی چرخاندن یا عبور جریان الکتریکی ضعیف)، به طور طبیعی مواد شیمیایی مسکن درد در بدن آزاد می شوند، از قبیل اندورفین، سروتونین و استیل کولین. شواهد مبنی بر اثر گذاری طب سوزنی روی کمر درد های حاد دچار تناقض بوده و تحقیقات هنوز ادامه دارند.

بیوفیدبک : برای درمان بسیاری از درد های حاد، ازجمله کمر درد و سر درد به کار می رود. این روش درمان عبارت است از اتصال الکترودهایی به پوست و استفاده از دستگاه الکترومیوگراف که به فرد این اجازه را می دهد که از تنفس، تنش عضلانی، ضربان قلب و دمای پوست خود مطلع شده و آن ها را تنظیم کنند. افراد، واکنش خود به درد را با استفاده از تکنیک های تمدد اعصاب تنظیم می کنند. بیوفیدبک معمولا همراه با دیگر روش های درمان استفاده شده و فاقد عوارض جانبی است. شواهدی مبنی بر تاثیر مستقیم بیوفیدبک بر روی کمر درد موجود نمی باشد.

درمان با استفاده از بلوک عصبی :به منظور از بین بردن درد مزمن به وسیله ی قطع رسانایی اعصاب مناطق خاصی از بدن، انجام می شود. بلوک عصبی روش های متعددی از جمله تزریق دارو های بی حسی موضعی، سم بوتولینم یا استروئید ها به داخل بافت نرم یا مفاصل آسیب دیده و یا روش های پیچیده تری مثل بلوکه کردن ریشه ی عصبی و یا تحریک نخاع دارد. به هنگام کمر درد شدید، ممکن است دوز کمی دارو برای درد کمر را مستقیما وارد نخاع کنند. موفقیت در این نوع درمان به مهارت متخصص و اینکه بتواند محل دقیق عصب مورد نظر را پیدا کرده و تزریق را به درستی انجام دهد بستگی دارد. تزریق مزمن استروئید می تواند باعث افزایش ناتوانی گردد.

تزریق استروئید اپیدورال: یک راه رایج برای درمان کوتاه مدت کمر درد و درد سیاتیک ناشی از التهاب می باشد. گفتنی است که ساکن شدن درد در این شیوه درمانی تزریق اپیدورال کمر موقتی بوده و استفاده ی بلند مدت از این تزریقات توصیه نمی شود. یک بررسی کنترل شده ی استاندارد، توسط موسسه ی ملی سلامت آمریکا، در مورد اثر بخشی تزریق استروئید اپیدورال بر کمر درد مزمن ناشی از تنگی مجرای نخاعی، نشان داد که نتیجه ی بلند مدت در بین افرادی که این تزریقات را انجام داده بودند بد تر است.

تحریک الکتریکی اعصاب از طریق پوست (TENS) :عبارت است از همراه داشتن یک وسیله ی الکتریکی که الکترود های آن روی پوست ناحیه دردناک قرار گرفته و با ایجاد تکانه های الکتریکی، سیگنال های درد در اعصاب مجاور را از کار می اندازد. فرض بر این است که تحریک دستگاه عصبی می تواند باعث تغییر در ادراک درد شود. مطالعات اولیه در مورد TENS نشان داد که که این روش سطح اندورفین (مسکن درد طبیعی بدن) را بالا می برد. با این وجود، مطالعات اخیر نتایج متناقضی در خصوص موثر بودن این روش بر رفع کمر درد، ارائه داده اند.

برای درمان کمر درد روش های دیگری ازجمله تزریق پی آر پی،اوزون تراپی و … نیز وجود دارد.

عمل جراحی

هنگامی که دیگر راه های درمان نتیجه ندهند، نوبت به جراحی باز یا جراحی بسته ستون فقرات می رسد تا درد ناشی از آسیب های اسکلتی عضلانی یا فشار به اعصاب را بر طرف کند. پس از جراحی ممکن است ماه ها طول بکشد تا بیمار بهبود یابد و حتی ممکن است برای همیشه انعطاف پذیری خود را از دست بدهد.

پیشگیری

جلوگیری از درد دوباره ی کمر در اثر وضعیت نادرست بدن معمولا با پرهیز از حرکات ناگهانی و کشیدن کمر، اصلاح وضعیت بدن و بلند کردن صحیح اشیا ممکن است. آسیب های شغلی زیادی به دلیل بلند کردن اجسام سنگین ،تماس مکرر یا ممتد بین بافت نرم بدن با یک جسم سخت یا تیز، لرزش، حرکات مکرر و وضعیت غیر عادی بدن به وجود آمده و تشدید می شوند. استفاده از اثاثیه و وسایل با طراحی استانداد و ارگونومیک در منزل و محل کار می تواند خطر ابتلا به آسیب های کمر را کاهش دهد.

استفاده از کمربند های طبی در قالب نوار های الاستیکی پهن که می توانند سفت شده و کمر و عضلات شکم را، به منظور پیشگیری از درد، در بر بگیرند، همچنان بحث بر انگیز باقی مانده است. این وسایل با وجود این که مدرکی مبنی بر کارآمد بودنشان در پیشگیری از درد وجود ندارد، به طور گسترده ای مورد استفاده قرار می گیرند. مطالعات زیادی نشان داده اند که استفاده از این وسایل به جهت پیشگیری یا درمان کمر درد، بیهوده می باشد. با این حال، گزارشات غیر رسمی مبنی بر کاهش آسیب در بین کارگرانی که از کمربند های طبی استفاده کرده اند وجود دارد. بسیاری از شرکت هایی که در برنامه هایشان از کمربندهای ایمنی و طبی استفاده می شود، تمرینات و برنامه های آگاه سازی ارگونومیک برگزار می کنند و ممکن است این کاهش جراحات در اثر این برنامه ها و یا عوامل دیگری باشند. گذشته از این، در استفاده از کمربند های طبی باید احتیاط کرد، زیرا ممکن است با استفاده ی کم تر از عضلات پشت و ضعیف شدن آن ها، باعث ایجاد یا تشدید کمر درد شود.